Transit heeft gemaakt hoe ik nu ben. Hoe ik hier vandaag zit als een ietwat onzekere vrouw, maar aan wie verder aan de buitenkant niets te zien is. Bovendien ben ik uiterlijk verzorgd en zelfstandig. Hoe anders was dat 3 jaar geleden. Toen ik startte in de OVT (observerende vaardigheidstraining). En later hier op Transit kwam ik rechtstreeks van een chaotische opname-afdeling, waar ik al 3 jaar verbleef.

Ik kwam nooit in een echte winkel en mijn enige vrijheid en leefwereld waren de boomgaard van het ziekenhuisterrein. Nieuwe kleding had ik nauwelijks, online shoppen was mij onbekend.
Gesmeekt had ik bij de psychiater of ik naar een top referent traumacentrum (TRTC) mocht. Behandelingen die ik achter de rug had mochten niet baten en de situatie leek uitzichtloos. Ik wilde wat met mijn leven en ik voelde dat ik wat met mijn verleden moest.

Blij
Wonder boven wonder mocht ik naar Transit. Ik verhuisde van de crisisafdeling naar de HAT-woningen, waar ik nog steeds woon. En ik startte in de structuurgroep op Transit.
Wat was ik blij; nu zou het eindelijk rustiger worden in mijn hoofd, nu zou ik over de trauma’s die ik me herinnerde mogen praten. Nu zouden al die stukjes een kloppend geheel worden. … Dacht ik … Maar dat liep anders.

Ik moest leren samenwerken met mijn delen voordat ik iets mocht of kon vertellen. En die samenwerking met intern kwam in alles terug! Gek werd ik ervan! Het leek wel alsof ze op Transit iets van ons wilde wat we niet konden! En vaak heb ik me afgevraagd of ze me iets aan zaten te praten. Een sociotherapeut wist mijn vertrouwen echter te winnen en we oefenden in mezelf naar voren halen, en het desbetreffende deel stukje naar achteren. Dat heeft bij mij de basis gelegd waarop ik verder kon.

Verder
En dan kom je later verder in therapie en dan mogen de delen je hun trauma’s gaan vertellen. En dan komen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plek. Dan wordt het geen mooie puzzel, maar een hele lelijke om naar te kijken. Zo ervaar ik het. Maar ben je dan toch blij met de puzzelstukjes die de delen je hebben laten zien? Ook al is de puzzel nog niet af? Dat is de vraag die ik mezelf moet stellen.

En dat vind ik een hele moeilijke. Om eerlijk te zijn ben ik me door al die puzzelstukjes die er de laatste tijd bij zijn gekomen suïcidaal gaan voelen. Ook omdat er delen naar voren kwamen die deze emoties sterk bij zich dragen. Dit is dus voor de toekomst een groot leerdoel voor me. Hoe kan ik – ondanks dat ik meer over mijn verleden te weten kom – toch stabiel blijven?

Niet met lege handen
Maar gelukkig heeft Transit me hierbij niet met lege handen achtergelaten. Ik heb namelijk op Transit geleerd mijn vaardigheden in te zetten, zoals dat zo mooi wordt genoemd. Voor mij zijn dat mijn ankers in mijn huis en mijn ankers die ik zichtbaar en onzichtbaar bij me draag. Het is de vergadering met mijn delen beleggen om erachter te komen wat er aan de hand is en welk deel hulp nodig heeft van andere delen. Het is een wandelingetje maken en figuurlijk mijn delen uitlaten. Deze vaardigheden helpen mij om bij mezelf en in het hier en nu te blijven.

Niet alleen
Wat voor mij ook een grote ommezwaai in mijn herstel is geweest, is dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen. Ik heb een leuke contactpersoon, met wie ik een goede vriendin ben. We doen in de weekenden samen leuke dingen.
Door al deze dingen, maar ook door de eindeloze aandachtsoefeningen die jullie allemaal wel kennen, heb ik een kracht in mezelf gevonden die sterker is dan alle negativiteit.

Ik ben er nog niet, maar ik ben en voel me sterker en gelukkiger dan 3 jaar geleden. En dat komt door de behandeling op Transit.

Ik zou aan jullie allemaal willen zeggen: de weg van 3 jaar intensieve behandeling is erg zwaar, maar gebruik je tijd die je op Transit is gegeven, waar je je in je proces ook bevindt. Ik wil je daarbij heel veel sterkte en kracht en succes wensen. En bedankt dat ik onderdeel van jullie milieu mocht zijn, ik zal jullie missen!