Dat was wat ik zei aan het einde van mijn behandeling. Ik was toen 34. Een jaar daarvoor had ik nog geen idee dat ik deze zogezegd ´kwijt was´.

In totaal ben ik twee jaar in behandeling geweest bij de Enk en daarna in het nazorg traject. Ik weet nog goed dat ik zo bang was dat ik overal mee weg zou komen, zoals dat mijn hele leven al gebeurd is. Verbaal redde ik mij namelijk goed. Dat was ook een deel van mijn probleem, want ik overvroeg mijzelf daardoor telkens weer. In de eerste week op de Enk voelde ik mij zó gezien, dat dit erg confronterend was. Ik werd gezien, niet zozeer mijn gedrag of wat ik zei, maar ik! Daar verlangde ik naar en tegelijk was dit zeer spannend.

Emotioneel zat ik muurvast. Ik voelde niet meer, zat heel veel in mijn hoofd (ik rationaliseerde), was constant op mijn hoede en enorm bang voor afwijzing. Snel vatbaar voor triggers waardoor ik dagelijks meer in het verleden leefde dan op het moment zelf. Met stemmingswisselingen en neerslachtigheid tot gevolg. Ik voelde me vaak alleen. Zelfs nadat ik bij vrienden was geweest.

Nú weet ik dat dit te maken heeft met niet in contact staan met mijzelf en kwetsbaar durven zijn. Dat geeft verbinding. Kwetsbaar zijn wilde ik niet, want daar kan ik op afgerekend worden, net zoals mijn vader altijd deed. Nú – twee jaar verder – begrijp ik dit. Toen had ik dit niet door. Vooral de onveiligheid die ik zovaak ervoer. Als ik aangesproken werd op mijn verantwoordelijkheid of als het ‘gewoon’ te dichtbij kwam, werd ik boos. Zo boos dat ik regelmatig woedeaanvallen had en ook paniekaanvallen. Ik geloofde niet dat ik iets kon (volhouden), dus ging ik van tevoren al spreekwoordelijk liggen. En weer boos worden als het niet lukt. Mijn manier om om te gaan met emoties was OF doorgaan en doen alsof ze er niet zijn OF boos worden op mijzelf.

De mensen om mij heen hadden de zwaarte van mijn innerlijke conflict niet door. Ik was goed geworden in de schijn ophouden. Niet zozeer omdat ik mij beter voor wilde doen, maar omdat ik te bang was om mijzelf te laten zien. Want die was niet goed genoeg, dus dan paste ik me maar aan de ander aan.

Dankbaar
De Enk heeft mij veel gegeven. Verwerking van mijn verleden én omgaan in het nu met wat ik voel in contact met mijzelf en anderen. Elke dag weer oefenen en ervaren. Ik ben de mensen en de andere ‘deelnemers’ van de Enk enorm dankbaar voor waar ik nu sta. Ik heb mij menselijk gevoeld, geen nummer of ‘casus’. Dat heeft mij erg geholpen.

Na twee jaar thuisgezeten te hebben ben ik inmiddels weer aan het werk bij een nieuwe werkgever in een nieuw werkveld. Ook zoiets waar ik meer over heb ontdekt. Alles is nu helemaal goed!? Er zijn nog zeker uitdagingen. Maar minder lang, minder vaak en met meer inzicht en tools.

Het gaat goed met mij.