Als ik terugkijk op de periode Transit voelt het als voorbijgevlogen. Er is zoveel gebeurd en bij mezelf anders geworden dat ik haast niet weet waar ik moest beginnen.
Jarenlang heb ik mijn verleden op afstand weten te houden. Dat lukte door ontzettend veel te werken. Vrije tijd kende ik niet. Toch begon ik ook tegen dingen aan te lopen: ik werd steeds meer vermoeid door steeds op mijn hoede te zijn, ik kon steeds minder onthouden, liep op mijn tenen. En ’s nachts sliep ik bijna niet meer.
Bang?
Via mijn ambulante behandelaar ben ik doorverwezen naar de ééndaagse CPTSS training, omdat ik niet genoeg had aan één gesprek in de week. Ik was het er niet mee eens, omdat ik dacht dat het wel meeviel met mij. Het kan ook zijn dat ik bang was voor wat er naar boven zou komen.
Overdreven
Bij de intake vond ik dat ze wel veel van me wilden weten. Toen ik ging vertellen, werd er voorzichtig gepolst of ik wel over een intensieve behandeling had nagedacht, omdat dat volgens de intakers beter zou passen. Ik vond een ééndaagse training al wat overdreven, maar dit was toch helemaal het toppunt (dat ze dat dachten). Toen ben ik toch gestart in de stabilisatiegroep, met negen mensen. De hele dag door, alles in een groep: ik vond het verschrikkelijk.
Worsteling
Wat ik niet gewend was, was dat het wel erg veel over gevoel ging. En zó vaak die vraag: ‘wat het met mij deed’ en ‘hoe ik er bij zat’. Ik had compleet geen idee wat ik voelde. Het was net of ik op een andere planeet was. Iedereen was betrokken en ik was dat totaal niet gewend. … Wat heb ik ermee geworsteld om hiermee om te kunnen gaan.
De therapie in de groep – psychodrama en psychotherapie – en het cliëntenteamoverleg waren toch wel de meest extreem moeilijke dingen. Het voelde voor mij als onmogelijk, maar ik kan inmiddels wel zeggen dat grote groepen een andere betekenis voor mij hebben gekregen; dat groepen ook steunend kunnen zijn, en dat voelt als een enorme overwinning!
Overwinning
Naast al die groepen de EMDR starten was ook al wat… Maar het dan ook nog doorzetten, was wel iets wat ik heel lastig vond. Wat er tóen aan trauma en vreselijke ellende omhoogkwam … het was niet te bolwerken … al die gevoelens. Wat heb ik mijn therapeuten nodig gehad om de EMDR door te zetten. Ik vond het ontzettend eng om iedere week maar weer die ontzettende nare herinneringen aan te moeten gaan, en ik heb me vaak afgevraagd ‘ga ik hier wel doorheen komen?‘
Wat voelt het nu als een overwinning dat ik de EMDR ben aangegaan. Het heeft me zoveel rust in mijn hoofd en betere nachten opgeleverd.
Wat heeft Transit mij veel gebracht!
Wat tekenend was voor mijn hele behandeling bij Transit: doorzetten , dingen toch doen die onmogelijk leken, keer op keer maar weer. En wat voelde het als een slijtageslag die innerlijke strijd met mezelf.
Wat heeft Transit mij veel gebracht. Ik kan wel zeggen dat ik nu totaal anders in het leven sta. Ik voel emoties, kan weer blij zij en kan veel meer van kleine dingen genieten. Mijn hele zijn, mijn beeld van mezelf, is in positieve zin anders geworden. Het voelt voor mij als een bevrijding.
Wat k iedereen mee wil geven door mijn verhaal is: houd hoop, zeker in moeilijke tijden. Pak de kansen die je krijgt aangereikt. Ik weet inmiddels hoe zwaar en uitzichtloos het kan voelen, maar ook dat het zo enorm veel beter kan worden.
Een terugblik op Transit van een ex-cliënte