Wat je wil is niet altijd wat je nodig hebt

Ik weet nog precies hoe mijn meeloop-dag ging en hoe ik me voelde. Ik zou hier nooit starten, ik vond het verschrikkelijk. Ik vond het een raar schoolkamp en snapte niet hoe ik hier zou moeten genezen van de chaos in mijn hoofd en het diepe verdriet dat ik voelde.

Ik had het gevoel dat ik in een ziekenhuis zou moeten zitten, en dit voelde meer als een middelbare school. Maar omdat ik wist dat ik eigenlijk geen keuze had en dat ik anders weer op eindeloze wachtlijsten zou staan, gaf ik het toch een kans. Het hielp ook dat een cliënte die me begeleidde me die dag vertelde over al haar problemen, in detail, en dat ik toen dacht: “Oh, als zij hier zit dan pas ik hier vast ook wel tussen.”

Angst durven aangaan
Ik begon nog niet direct want ik was hiervoor 8 jaar niet naar de tandarts geweest vanwege mijn angststoornis en moest dus eerst maar eens snel naar de tandarts. Ik kwam erachter dat ik 4 verstandskiezen moest laten trekken en 8 gaatjes moest laten vullen. Hierdoor begon ik dus ook een week later dan ik eerst had afgesproken. De reden dat ik dit vertel is dat ik die angst voor de tandarts ben aangegaan, en die mentaliteit is op de Zwaluw heel erg gaan groeien en is nu echt mijn levensmotto geworden. Als ik nu een angst voel, dan ga ik deze juist aan. Tenzij de angst is dat ik opgegeten word door tijgers als ik in de dierentuin in hun hok klim. Ja, dan vertrouw ik wel op die angst.

Om heel eerlijk te zijn, haatte ik het hier de eerste 4 maanden. Ik hield me sterk, en sommige geweldige mensen hier hielden me op de been. Maar het continu onder de mensen zijn, het groot houden, het inhouden van paniek en isolatiedrang, maakte me zo moe. Ik was continu in gevecht met mezelf. Ik ben heel goed in sterk zijn, en die kracht heeft me ook geholpen in het leven, maar op dat moment was dat ondraaglijk aan het worden. Ik stond mezelf niet toe om herbelevingen te hebben, of paniekaanvallen, ik wilde sterk zijn. Mijn begindoelen waren dan ook:

• opletten op mijn energie;
• hoe ik het hier vol kan houden en
• mijn sociale angsten bespreken met de groep

Sociale angst
Nou ben ik door mijn opvoeding ontzettend goed in het maskeren van problemen en gevoelens en ik merkte dat bijna niemand begreep wat die sociale angst dan was omdat ik zoveel contact maakte in de groep. Wel had ik last van het feit dat ik continu buikpijn had, oververmoeid was en een enorme angst had om over te geven. Ook paste ik me aan aan wat ik dacht dat de anderen van mij zouden willen (qua uiterlijk en innerlijk) en cirkelden de hele tijd gedachtes in mijn hoofd over wat iedereen wel niet van me zou denken.

Toen ik mijn steunsysteem neerzette bij dramatherapie was hij erg klein en voelde ik me ondergeschikt. De angst om dom gevonden te worden was heel groot. Ik deed me leuk voor, maar liet niemand me echt kennen. Ook de therapeuten liet ik hierin niet toe.
Door de open en gevoelige gesprekken die ik vaak met ex-cliënten M. en S. had bleef ik. Ik wist dat dat stoer doen eigenlijk helemaal niet stoer was. Ik vond M. heel stoer, maar zij was juist open en gevoelig en kwetsbaar. Dit inspireerde me heel erg om zelf toch meer kwetsbaar te durven zijn. Dit ging met de maanden steeds beter. Het helpt heel erg als je mensen hier hebt waar je naar op kunt kijken.
Ook was het voor mij een belangrijk moment toen ik de ‘invlieggroep’ (een groep speciaal voor nieuwe cliënten) uitkwam en iedereen daar stond en ging klappen. Een andere cliënt zei toen: “Welkom op de Zwaluw” en dat voelde ik me toen ook voor het eerst echt.

Openheid en steun
Door veel in de therapieën in te brengen, kwam ik erachter dat veel van mijn angst voor de mening van een ander voortkwam vanuit mijn relatie met mijn ex. Hij vertelde me altijd dat ik me voor van alles en nog wat moest schamen en dat ik moest vertrouwen op zijn mening; dan kwam alles goed. Ook had hij me veel misbruikt (het duurde wel echt lang voordat ik dit kon uitspreken in therapie).
Ik begon heel langzaam steeds meer over hem te vertellen. Ik heb uiteindelijk met behulp van de psychodrama-therapeute afscheid van hem genomen in dramatherapie en dat was een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb. Maar de groep stond achter me, steunde me.
Ik kon de steun ontvangen maar ik wilde eigenlijk die zekerheid van mijn ex terug. Die liefde was verschrikkelijk en pijnlijk en giftig, maar het was wat ik gewend was. Het was mijn manier om toch liefde te ontvangen, omdat ik niet van mezelf hield. Toen ik hem uit mijn leven had gehaald, voelde ik veel angst en leegte. In plaats van het te hebben over dat gevoel en het er te laten zijn, ging ik dat comfort en liefde ergens anders zoeken.

Gevoelens
Ik kreeg gevoelens voor een mede-cliënt… Ik wist eigenlijk vanaf het begin al wel dat zoiets zou gaan gebeuren. Zo ben ik. Ik ontmoet iemand met mijn hart en niet met mijn hoofd, en als mijn hart een keer overslaat dan stort ik mezelf op diegene. Toen in de ‘grote groep’ vervolgens ter sprake kwam dat ik had gezegd dat ik naar intimiteit met die mede-cliënt verlangde, riep dit heftige emotionele reacties en vragen bij groepsgenoten op en werd ik verplicht stil te staan bij waar ik mee bezig was. Als andere mensen het zo zagen dan was ik misschien iets aan het doen wat niet klopte. Ik voelde ook ontzettend veel schaamte op dat moment. De ‘beschuldiging’ van de groep deden me ook heel erg denken aan hoe mijn ex mij behandelde.